خونه گلی

با شمس نشسته ایم. در حاشیه یک مزرعه ی چند هکتاری در گوشه ای پرت از جزیره مایورکا، همین تابستانی که رو به اتمام است. شمس خسته از یک روز پرکار و من نیز. حوالی یازده شب است گمانم. شام هم خورده ایم، گمانم. به پرواز های مکرر توریستی در آسمان شب می نگریم که از روی مزرعه رد شده تا بعد از یک چرحش به چپ به خط پایان فرود در فرودگاه پرتردد این جزیره اسپانیایی بروند. ناگهان سلسله نورهایی در آسمان پدیدار می شوند. تا کنون نه شمس آنها را دیده است و نه من. نورها همانند قطاری هستند در یک مسیر مستقیم از غرب به شرق در حال حرکت، حرکتی آرام و یکنواخت همانند قطاری که چراغ های واگن آن روشن و پر نورند. آنچه بدیهی است ارتفاع بالای این شی دراز است. مدتی به آن خیره می شویم و نمی دانیم چیست و این هیجان برانگیز است و شاید با توجه به اخبار عمدتآ منفی در باره جنگ در مرکز اروپا کمی دلهره انگیز. تِعوری شمس گرایش به یو اف او دارد. به او می گویم پسرم، مگر میشه با این همه تکنولوژی و رسیدن دست دراز بشر به کره مریخ و فراتر حتی یو اف او وجود داشته باشد ؟ مگه میشه با این همه دوربین و تلسکوپ و موبایل و جاسوس و ارتشی در دنیا هنوز کسی یک عکس متقاعد کننده از این موجودات نداشته باشد؟ و اگر هم دارد دلیل پنهانکاری چه می تواند باشد به غیر از حماقت و بی شعوری بشر و یا راهی برای کسب در آمد برای یک عده مفت خور ؟ شب نازی است و لطیف و علی رغم میل پس از لحظاتی دست به گوشی می شوم. گوگل پاسخ را در خود نوشته است. این یک سری ماهواره اینترنتی آقای ایلن ماسک است. آقایی میلیاردر با توانایی تاثیر گذاری در روند رشد بشریت و یا عدم آن ، بسیار فراتر از به ظاهر ریاست جمهور فراموش کار و مسن ایالات متحده و تفرقه در جهان بینداز آمریکا ، به خونه گلی...